(en nee, ik ben geen taalwonder)
Er komt een boek. Mijn boek. Echt waar.
En als je dat gek vindt – ik ook een beetje. Want laat ik maar meteen eerlijk zijn: taal en ik zijn geen dikke vrienden. Of nou ja, we kennen elkaar, maar het is een ingewikkelde relatie. Ik heb een taalontwikkelingsstoornis. En nu maak ik dus een boek. Ja, dat klinkt ongeveer net zo logisch als een vis die besluit om droog te gaan wonen.
Toch gebeurt het.
Van jeugdidee naar boek
Het begon bijna twee jaar geleden. Een oud idee uit mijn kindertijd kwam ineens weer boven borrelen. Een idee over een klein wezentje dat in de muur woonde – en altijd bij me was om me te helpen. Want ik liep als kind vaak vast in taal. In uitleg. In woorden vinden. En hoe fijn was het dan geweest als er iemand (of iets) gewoon naast me zat, die me wél begreep?
Van robotje tot natuurwezen
Toen ik mijn oude tekeningen terugvond, zag ik hoe het ooit begon: als een soort robotje. Maar inmiddels is het wezentje gegroeid. Volwassener geworden, net als ik. Het woont nu in de bomen (veel gezelliger dan gipsplaten) en maakt deel uit van een hele wereld. Een wereld vol fantasie, natuur, bijzondere karakters en kleine magische spullen. En dat wereldje? Dat bleef maar door mijn hoofd spoken.
Dus ging ik tekenen. Schetsen. Uitwerken. En uiteindelijk dacht ik: dit moet een boek worden.
Alleen… een boek schrijven is nogal een klus. Zeker als taal niet je sterkste kant is.
Je hoeft het niet alleen te kunnen
Dat is misschien wel de belangrijkste les van dit hele avontuur. Je hóeft niet alles zelf te kunnen. Je mag hulp vragen. Sterker nog: het is slim om te weten waar je goed in bent – en waar je juist iemand naast je nodig hebt. En dus ging ik op zoek naar een schrijfster. Iemand die mee kon denken, me kon helpen mijn wereld tot leven te brengen in woorden die wél klopten.
En die vond ik. Miëtte Linssen. Ik ben super blij dat zij mij wil ondersteunen in dit avontuur.
Voor nu wil ik vooral dit zeggen: ik breng een boek uit. Niet ondanks, maar juist dóór mijn taalstoornis. Want doordat taal voor mij soms lastig is, ben ik visueel sterker geworden. Handiger. Creatiever. En dat zie je straks terug in het boek.
Daarom let ik in de vormgeving op:
-
duidelijke, rustige lettertypes
-
niet te veel tekst per hoofdstuk
-
veel illustraties (yay!)
-
een fijne bladspiegel
-
een verhaal dat je meeneemt, ook als lezen niet vanzelf gaat
Zodat ook kinderen die niet van lezen houden, tóch het boek willen openslaan. En het misschien zelfs willen uitlezen.
Want een verhaal dat je raakt, heeft geen moeilijke woorden nodig. Alleen iemand die het wil vertellen.
Deze tekst is geschreven met hulp
Reactie plaatsen
Reacties