Een wezentje uit de muur, een schrijfmaatje en een boek nu echt in de maak
Toen ik klein was, wenste ik dat er een wezentje in de muur woonde.
Niet omdat ik dacht dat hij er écht zat, maar omdat ik het zó fijn zou vinden als iemand altijd een beetje met me meekeek. Iemand die kon helpen als ik vastliep met taal, als ik iets niet snapte, als ik weer eens niet wist hoe ik iets moest zeggen. Ik heb gelukkig geweldige ouders die er me zoveel mogelijk probeerde te helpen, maar ja, ze kunnen niet altijd bij mij zijn. En op een bepaalde leeftijd wil je dat ook niet. Dus verzon ik een wezentje. Hij woonde in de muren van mijn huis en school, zodat hij overal bij me kon zijn. Altijd dichtbij.
En nu? Nu, jaren later, is dat wezentje terug. Niet in de muur dit keer, maar in een verhaal.
Dus ging ik boeken lezen over hoe je een boek schrijft. Of nou ja, ik luisterde ze. (Zei ik al dat lezen soms een uitdaging is?) Ik verslond YouTube-filmpjes over schrijftechnieken. Ik begon kinderboeken te lezen – dit keer echt met m’n ogen – om te zien wat ik prettig vond. Wat werkte en wat niet.
Maar iets op papier krijgen is iets anders dan het in je hoofd hebben. En toen besefte ik: ik hoef dit niet alleen te doen. Dus besloot ik: ik zoek een schrijfmaatje. Iemand die goed is met woorden. En mijn wereld net zo leuk vindt als ik.
Enter: Miëtte
Ik plaatste een advertentie op een platform voor schrijvers. En daar kwam Miëtte. Haar reactie sprong er meteen uit. Ze was enthousiast, stelde allemaal nieuwsgierige vragen over de wereld in mijn hoofd, en na onze eerste online meeting had ik meteen een goed gevoel: zij snapt het.
Sindsdien werken we samen. En nee, het boek is nog lang niet af. We zijn pas net echt begonnen. We puzzelen samen aan de verhaallijn, schaven aan de personages en bespreken wat er allemaal in de wereld mag gebeuren. Ondertussen is Miëtte bezig met de eerste hoofdstukken. Die bespreken we dan samen, online. We wonen helaas niet bij elkaar in de buurt. Tussendoor stuur ik haar mijn ideeën, schetsen, hersenspinsels en alles wat er spontaan in me opkomt.
(En ja, ik hoop nog steeds dat ze niet gek wordt van mijn constante stroom aan ideeën. Al lijkt ze er voorlopig alleen maar blij van te worden. Pfieuw.)
Het ondertekenen van het contract.
Eén idee. Twee mensen. Eindeloos veel verhalen
We zijn begonnen met boek één, maar stiekem borrelen er nu al ideeën voor meer. Want deze wereld zit vol verhalen. De Arbora’s – de wezentjes die erin leven – én de mensenkinderen hebben allemaal hun eigen talenten en lopen tegen hun eigen obstakels aan. Maar ze vinden hun weg, door samen te werken en elkaars krachten te gebruiken. Net als onze samenwerking!
Wat ooit een wens was – een hulpje in de muur – is nu uitgegroeid tot een levendige wereld. Een plek waarin fantasie en herkenning hand in hand gaan. En samen bouwen we eraan verder. Met woorden, beelden, verwondering en héél veel plezier.
Deze tekst is geschreven met hulp
Reactie plaatsen
Reacties